احساس پرواز

عاشقی می خواست به سفر برود. روزها و ماه ها و سال ها بود که 

 چمدان می بست. هی هفته ها را تا می کرد و توی چمدان می  

گذاشت. هی ماه ها را مرتب می کرد و روی هم می چید وهی سال  

ها را جمع می کرد و به چمدانش اضافه می کرد.او هر روز توی جیب  

های چمدانش شنبه و یکشنبه می ریخت و چه قرن هایی را که ته ته  

چمدانش جا داده بود...

و سال ها بود که خدا تماشایش می کرد و لبخند می زد و چیزی نمی  

گفت. اما سرانجام روزی خدا به او گفت: عزیز عاشق، فکر نمی کنی  

سفرت دارد دیر می شود؟ چمدانت زیادی سنگین است. با این همه  

سال و قرن و این همه ماه و هفته چه می خواهی بکنی؟عاشق  

گفت : خدایا! عشق، سفری دور و دراز است. من به همه این ماه ها و  

هفته ها احتیاج دارم. به همه این سال ها و قرن ها، زیرا هر قدر که  

عاشقی کنم، باز هم کم است...

خدا گفت : اما عاشقی، سبکی است. عاشقی، سفر ثانیه است. نه  

درنگ قرن ها و سال ها.بلند شو و برو و هیچ چیز با خودت نبر، جز  

همین  ثانیه که من به تو می دهم. عاشق گفت : چیزی با خود نمی  

برم، باشد. نه قرنی و نه سالی و نه ماه و هفته ای را...

اما خدایا ! هر عاشقی به کسی محتاج است. به کسی که همراهی  

اش کند. به کسی که پا به پایش بیاید. به کسی که اسمش معشوق  

است. خدا گفت : نه ؛ نه کسی و نه چیزی. "هیچ چیز" توشه توست و  

"هیچ کس" معشوق تو، درسفری که که نامش عشق است. و آنگاه  

خدا چمدان سنگین عاشق را از او گرفت و راهی اش کرد. عاشق راه  

افتاد و سبک بود و هیچ چیز نداشت. جز چند ثانیه که خدا به او داده  

بود...

عاشق راه افتاد و تنها بود و هیچ کس را نداشت...

       جز خدا که همیشه با او بود.